Moris Farhi 1935 İstanbul doğumlu, Türk ve Yahudi asıllı bir yazar. Robert Kolej sonrası İngiltere’ye yerleşmiş ve yazı hayatını orada sürdürmüş. Uluslararası PEN Kulübü Başkan Yardımcısı.
Kitaba zorla başladım. “Zorla” diyorum; zira İngilizce’mi geliştirmek için Türkçe okumaya ara verme kararındayken kütüphanemdeki az sayıda İngilizce kitap arasından kapağını beğendiğim için aldım elime; halbuki okumak istediğim cazip bir sürü kitap vardı raflarda. Kapağını açıp 5 sayfa okuduktan sonra bırakamadım. Hatta öyle ki, bitirince başa dönüp tekrar okudum.
Masalsı bir anlatımı var Moris Farhi’nin; hayatları birbirine bir şekilde dokunan insanların hikayelerinin her biri çok canlı, sarsıcı, etkileyici... Geleceği gören ve bu yüzden huzura eremeyeceğini anladığından soğukta ölüme yatan Gül; annesini Erzurum depreminde hayatını kaybeden Rifat; anne tarafından akrabalarını Nazi zulmünden kurtarmak isterken Yunanistan’da ölen Bilal; öğrencilerine Nazım Hikmet’i sevdiren, kaçmasına yardım eden öğretmen Aşık Ahmet... Hepsi çok özel ve ilginç karakterler, hepsi buram buram Türkiye kokuyor...
Neler yok ki satır aralarında... Son kuşaklardan kimseciklerin hatırlamadığı Nazi zulmü yılları, Türkiye hapishanelerindeki işkenceler, Varlık Vergisi ve Aşkale’ye sürülen Türk Yahudileri, Nazım Hikmet’e eziyet yılları, 1950’lerin İstanbul’u; boğazda yüzen, köprüsüz karşıya geçen, bisiklete binen çocuklar, sirkler, ip cambazları, mahalle kabadayıları...
Büyük keyifle okudum; muhtemelen ömrüm yettikçe daha defalarca okurum. Kalemine sağlık…
