Nasıl oluyor da insanı mutlu eden bir şey, aynı zamanda felaketinin de kaynağı oluyor? Önüme uğursuz bir perde çekildi ve tükenmez hayat manzarası, gözümün önünde sonsuz, açık duran bir mezara döndü. Her şey böyle şimşek hızıyla geçip gidince…Özellikle varlığına bu kadar az bir zaman sahip olan her vücut, akıntıya kapılarak sonunda kayalara çarpıp paramparça olunca buna artık “varlık” demek doğru olur mu?