Görünmez
Andrea CremerGörünmez Gönderileri
Görünmez kitaplarını, Görünmez sözleri ve alıntılarını, Görünmez yazarlarını, Görünmez yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Sevgi neydi? Sevgi emekti.
Beni sevdiğini biliyordum. Ama sevginin emek istediğini de biliyordum. Çok, çok fazla emek.
Sayfa 137 - Pegasus yayınlarıKitabı okudu
Bazı insanlara daha adil bir yaşam sunulur. Ama diğerleri... onlar dünyanın adaletsizliğinin yükünü taşırlar.
Sayfa 129 - Pegasus YayınlarıKitabı okudu
Hayati beklemeye alınmış ve yapış yapış, ağır yaz sıcağının arasından beni hayatın normal düzenine geri sokacak sonbahara doğru güçlükle ilerleyen tek kişi olduğum için kızıyordum.
Sayfa 62 - Pegasus yayınlarıKitabı okudu
Bir an için yine yalnız hissettim. Tamamen yalnız. Yalnızca bu evde var olan bir hayata inanabilirdim. Eski hayatıma. Her zaman sahip olacağımı sandığım hayat.
Her şeyi vermeye hazır olup da yeterli olmadığını bilmek dünyanın en korkunç duygusuydu.
Alışıyorsun ama asla tamamen memnun olmuyorsun. Gördüğün dünyayı değiştirebilmek istiyorsun. Hepimiz istiyoruz.
Ama o hazır değildi.
Beni görmüyordu.
Duyduğum durağan his odayı doldurdu, dünyayı doldurdu. Elizabeth'in yüzündeki şaşkınlığı gördüm ama benim her düşünceme saldıran şaşkınlıkla kıyaslanamazdı bile.
Beni görmüyor.
Ama Elizabeth görüyordu. O görüyordu.
"Hayali arkadaş edinmek için biraz büyük değil misin?" diye sordu kardeşi.
Yine de torbalarım almak için çaba sarf etmem gerekmişti. Vücudumun var olması için odaklanmak zorundaydım. Belki de her şey bir anda düzelmiyordur diye düşündüm. Sonuçta tüm vücudum için bir şoktu. Tiim sistemim baştan aşağı yeniden düzenleniyordu. Zaman alacaktı. Torbalarını alıp onun peşinden eve girdim.
Yalnız olacağımızı sanmıştım. Konuşmaya devam edebilirdik. Görünür olma
fikrine alışmaya devam edebilirdim. Sonra Elizabeth In yerde yatan kardeşini
gördüm. Bir başka insan daha.
Kendimi hazırladım.
Beni görmesine hazırdım.
Lanetim, cezam sona ermişti.
Sakin kalmaya çalıştım. Hislerimi tarif edebilmemin imkânı yoktu. Belki bir daha hiç görmeyeceğim bir yabana olsaydı ona neler olduğunu anlatma özgürlüğü hissedebilirdim. Ama bu kız artık benimle aynı koridorda yaşıyordu.
Normal davranmalıydım. Tabii benim hayatımın normalini değil, diğer herkeste gözlemlediğim normali kastediyordum.
İşte bu, diye düşündüm. Bunu yapabilirim.
Lanet halktı.
Görünüyorum..
Bir de taşınmış olan Ben vardı. Neredeyse sahip olduğum tek arkadaşım Ben. O beş, ben de on yaşındayken hayali bir arkadaş edinmeye karar verdi. Adını Stuart koydu ve bu da benim ismime Stephen'e yeterince yakındı, böylece oyununa ayak uydurdum. Beni yemeğe çağırırdı, ben de giderdim. Parkta elimi tutmak için uzanırdı; tutardım. Beni anlatmak için anaokuluna götürürdü ve öğretmeni onun bu geçici hevesini hoş görerek Benin benimle ilgili söylediği her şeyi onaylardı. Onunla yapamadığım tek şey konuşmaktı çünkü sesimi duyarsa büyünün bozulacağını biliyordum. Bir keresinde dinlemediğini bildiğim bir zaman adını fısıldadım. Sadece duymak için. Ama fark etmedi. Altı yaşima bastığında da beni bıraktı. Onu suçlayamazdım. Yine de taşındığında üzüldüm.
Annemi özlüyordum. Çocukken bana nasıl odaklanacağımı, içgüdüm zayıflamaya başladığında kendime nasıl ağırlık vereceğimi öğretmişti. Bu şekilde beni sırtında taşıyabiliyordu ve tutunmamı söylüyordu. Hayatı yaşamamı istiyordu, hayatın dışında kalmamı değil. Fesatlığa asla müsamaha göstermezdi; hırsızlık, casusluk, durumumdan faydalanma gibi şeyler söz konusu bile değildi. Lanetlenmiştim fakat bu başkalarına kötülük yapacağım anlamına gelmiyordu. Farklıydım, evet ama neticede ben de herkes kadar insandım. Bu yüzden kendimi hiç de öyle hissetmediğim zamanlarda bile insan gibi davranmam gerekiyordu.