Ve bir ağaca tırmanmanın hazzını yitiren çocukluğumuz acaba yapraktaki yeşilin anlamını kavramaktan aciz mi yetişiyor? Münhanileri kaybeden insan renk ve ahengi de yitirmiş demektir.
Temiz işler gören her beden elbette temiz bir ruha hizmet eder. Ama temiz bir ruhu olmayan her beden bir başka sapmanın temeline taş taşır. Gerçeği görenler, bedenin değil ruhun, midenin değil gönlün emrinde çalışanlardır çünkü.
Kendini söz ile ifade edemeyen bireylerin, bunu ses ile başarmaya kalkışmaları tabiidir. Bu yüzden olsa gerek, insanlarımız şimdi sözlerini yükseltmek yerine seslerini yükseltiyorlar.
Aşk, aşığın gönül toprağında filizlenecek bir sarmaşıktır. İlk bakış, bu sarmaşık tohumunun aşık gönlüne ekilmesinden ibarettir. Artık o tohumun nasıl yetkinleşeceği, gitgide nasıl gür dallar vereceği ve aşığın bedenini nasıl kaplayıp onu kurutacağı: âşık ile maşukun kaderlerine ve karşılaşacakları hadiselere bağlıdır.
Dil bir ayna idi, insanın en gerçek yankısını dışa aksettiren.
Ve aynalar ya güzelleşmek ve süslenmek, ya da çirkinliklerimizi görüp gidermek içindir. Aynayı kırmak, çirkinliğimizi başkalarının gözünden değil kendi gözümüzden saklar.