Suda Halkalar, Han Duvarları,
Çoban Çeşmesi, Gurbet ve Saire.
Bunların her biri ayrı ayrı,
Yeter bir şaire!
İki aydır her bir dizesini dahi özenle okumakta olduğum şiir kitabı bitti ve içimde hem Çamlıbel'in şiirlerinin hepsini okumuş olmaktan doğan bir huzur hem de artık okuyabileceğim başka bir Çamlıbel şiiri kalmamasından doğan bir hüzün var.
Ona göre bu şiirler bir şaire yetmekte ancak benim gibi açgözlü bir okura ise yetmemekte.
Faruk Nafiz’in yazdığı ilk şiirlerde dönemin meşhur isimlerinin, edebiyat akımlarının tesirinde kaldığı; dilinin bir miktar ağdalı olduğu görülür. O dönemki şiirlerinin teması; bireysellik, aşk ve ızdıraptır ve daha çok duygusal tarzda şiirler kaleme almıştır.
Ancak ne var ki o tarihlerde Anadolu'yu bizzat gören ve orada yaşamaya başlayan şair, 1922’den sonra bireyselci sanat anlayışından bütünüyle toplumuna ve yurduna yönelir. Artık şiirlerini hece ölçüsü ve duru Türkçe ile kaleme alacaktır.
Faruk Nafiz’in yeni sanat anlayışı, 1926’da yayımlanan “Sanat” şiirinde, Batı hayranlığı ve taklitçiliğinin karşısına Anadolu insanı ve kültürünü çıkarmaktadır. İstanbullu aydın ile Anadolu’daki halk arasında olumlu ve kuvvetli bir bağın kurulması gerektiğine inanır.
Bu şiirden sonra edebiyatçılarımızın artık yavaş yavaş kafalarını Doğu'ya çevirmesinde katkısı bulunmuş ve ardından çığ gibi büyüyen sanat anlayışı sonucunda “memleket edebiyatı” denilen bir cereyan başlamıştır.
İyi ki geçmişsin bu dünyadan Çamlıbel.
