Sadece kendisiydi boşluk, gereksiz bir keder hisseden; bu insanları uzak geçmişte burada boy gösterdiği günkü halleriyle karşılaştırıyordu. Hücre buydu işte: Dünyanın sessizliği.
Çok kereler düşünmüştü: Onun çabası çok zaman onu yalıtmak, çöldeki bir kule gibi doğrultmaktan ibaretti. Düşünce insafsızlıktı, yalnızlıktı, ruhun kendini her söze, en gizli kandırmacaya kayıtsızca kapatmasıydı.