"Aslında tüm dünyanın bir hapishane olduğunu, herkesin farklı ama gerçek nedenlerle buraya kapatıldığını imgeliyor ve bunda bir rahatlama buluyordu." diyor Pavese, Hapishane'sinde.
Hapishane'de modern hayatın getirdiği tutsaklığın, köy imgesi üzerinden güzellemesi yapılıyor. Pavese, insanın içine sıkıştığı duvarları genişletip doğanın üzerinde kuruyor ve bizi tam ortasına bırakıyor.
Stefano'ya kızdığım bazı detaylar beni şu düşüncelere itiyor: "Sanki Pavese, Stefano'nun karakter özelliklerini verdikten sonra onu köyde bir başına bırakıyor. Hadi bakalım, ne yapıyorsan yap ama akşamları evde olmalısın diyerek karakteriyle olan ilişkisini bitiriyor ve onun eylemlerinin sonuçları bizim de kaderimizi belirliyor. Tüm bunlar olurken yazar da köşesinden bizi izliyor."
Stefano'nun sürgün hayatı o kadar enteresan ki hem kendi sorguluyor hem de okur. Bir süre sonra onun yalıtılmışlığı bize de bulaşıyor. Aşması gereken problemleri aşamaması ise hayal kırıklığına uğratıyor. Üstelik pervasız eylemleri de var.
Hissediyorum; biz insanlar, özgürlüğü arayıp ulaşmaya çalıştıkça içinde bulunduğumuz tutsaklıktan asla kurtulamayacağız. Sırtımızdaki görünmeyen heybenin içinden seslenerek yürüdüğümüz yolda bize daima eşlik edecek.
