Çok ilginç bir kitap. Aslında bir öz-eleştiri sayılabilir psikoloji-psikoterapi açısından. Çünkü günümüz terapi yöntemlerinin çoğunun duyguları yönetme ve hep olumlu duygular yönünde bir yaklaşım sergilediğini öne sürüyor. Olumsuz duygularımızı örten bir yapı içinde hareket edildiğini söylüyor. Bunun da acaba günümüz toplumsal sistemin tektipleştirmeye çalıştığı bireylere dolaylı olarak destekleyen bir yapı tehlikesi ortaya çıkıyor mu diye sorduruyor. İnsanların psikoterapiden beklentisi olumsuz duyguları bir kenera atıp sadece olumlu duygulara mı odaklanmak olmalı? Böyle bir durumda sağlıklı psikoljik gelişim gösterilebilir mi?
