Hep Böyle Mi Bu
Hasan Telliİletiler
Kitaplar
Değerli kitap severler merhaba, üç şiir kitabıma ve kısa öykülerimin yer aldığı “ötekiler” öykü kitabıma aşağıdaki linkten erişebilirsiniz.
Okumasanız da bir göz atmanızı tavsiye ederim. 🍁😊🕊️ Ben içimde dönen dünyayı yazdım, belki siz de o dünyadan bir pencereyi aralayıp metinlerimde kendinize yakın zamanlar bulursunuz. Buluşuruz. 🕊️
kitapyurdu.com/yazar/hasan-tel...
Ötekiler
Hep Böyle Mi Bu
Sonsuza Dek Aynı Mevsim
Kuşlara Zaman Ver
Hayal ediyorum. Gözlerimi kapıyorum, şehrin baş aşağı
döndüğünü görüyorum. Bir başka gözün uyanmasıyla uyarılıyor
ruhum. Bir başka gözle şehrin baş aşağı döndüğünü görüyorum.
Yağmur olup yeryüzünden gökyüzüne yağıyor kutsal insanlığımız.
Bereketin kalbine giden yoldan geçiliyor. Bulutlar idam ediliyor ve
gökyüzü tenlere boyanıyor. Gökyüzü
Bir akasyanın gölgesinde oturmuşum, uykum geliyor. Zaman geçip
giderken, gölge benden ayrılırken ölesim geliyor. Bir rüzgâr esiyor,
akasyanın dallarında konuşmaklar sürüp gidiyor. Bu hayattaki
yerini bilmemek insanı düşler bataklığına sürükler. Korkunç bir
uykusuzluk halidir; göz kapaklarına direnmeye benzer. Kendimizi
çölün ortasındaki
Bak; gözlerin uykuluyken bu bir iftihar mektubudur. Ve
kapanırsa gözlerim, bu hayat baştan sona soylu bir intihar mektebidir.
Kendimi anlamayı burada, dizlerim üzerinde öğrendim.
Kendimden nefret etmeye ve insanların gözlerine yansımanın
utancına burada vardım. Yaşamaktan nefret ettiğim yer, yaşama
başladığım yerin kendisi. Şimdi, hemen, okunaksız ellerimle,
ölüm, yazacağım duvarlarına; bir yolcuyum, duvarlara yürüyeceğim.
Ölüm beni hiç doğmadığım evime götürecek. Sıcak
yemekler koyacak önüme. Kitaplarım olacak, defterlerim ve bir
de daha önce kimsenin atlamadığı bir pencerem. Dilemmasıyla
açılacak pencerem; ya anlayacağım, ya atlayacağım ondan. Bir
ölümden başka bir iç ölüme. Hep Böyle Mi Bu
Biz kovulduk bu şehirden, ağlamak yok ama... Sokaklarından
kovulduk. Sonra baharından da kovulduk, soğuğundan da
geceler boyu! Sonra kedilerini seyretmekten, şiirlerini
okumaktan kovulduk!
Sonrası kalsın size, yerleşikliğinize. Hiçliğimizi camlarınızın
buğusuyla ayartın!
Ey!
Sevişin biz giderken, dudaklarınızın yangınıyla yansın
evleriniz.
Biz başka bir şehirde ağlayacağız… Hep Böyle Mi Bu
#hasantelli
Neden anlaşılmaz cümleler? Neden hiçbir akla
sığmaz insan? Kendini yaşayarak anlatmaktan başka
hangi çare daha anlaşılır bir biçimde insanların yüreğine
dokunur?
(sonra)
Tanrım, bu varlığa bürünüşüm ve
bu hayali dünyaya yolcu edilişim
bu benliği yaşamın morfini etmekten
ve onunla pili bitmiş bir oyuncakla oynar gibi
oynamaktan başka nedir? Hep Böyle Mi Bu
Düşmek kalkmakla konuşur, ayrılık kavuşmakla ve gülmek
ağlamakla. Her anlaşılır olan anlaşılmamaya aşk duyar.
Çıkmaz sokaklar uzun caddelerin hayaliyle uyur. Dağlar ve tepeler
sonsuz düzlüklerle ıslıklaşır. Ve insan aksi olandan, kendi olmayandan,
uzağından ve sırtından öğrenir yaşamayı. Başkadan beslendik
hep ve hep böyle doyacak ruhumuz.
Bir şeyler hissediyorum, bir şeyler söylüyorum, yazıyorum;
hissimi yaşama ekliyorum ve anlıyorum, her ekleyiş başka bir
şeyleri görünmez kılıyor. Sevilmiş bir insan başka bir insanı…
Göze hoş gelen bir renk başka bir rengi…
Hayata geçirilmiş her şey, hayata geçirilmeyenlerin yakınları,
eşleri ve dostları… Hep Böyle Mi Bu
Daha fazla mektup yazmayacağım. Daha fazla temiz kâğıdı şeffaf
kana bulamayacağım. Derinleşen, yazdıkça derinleşen, ruhumdan
tenime ordular yürüten yaralarımı mektuplarla beslemeye dayanamayacak
ellerim. Küçük yaramaz bir çocuk gibi içimde koşturuyor
yaralarım. Bana diyor ki, tüm mektuplarını yakarak öldür beni!
Hemen kapatıyorum zarfı, acı da olsa çocuktur.
Ne zaman kırmızı boyalı bir eve girsem, bir mektup zarfının
içindeymişim gibi mutlulukla alev alır içtenliğim. Hep Böyle Mi Bu
Hangi yöne dönsem bir sesin varlığı, sessizliğin acımasızlığı...
Duyuyorum, diyorum sonra hep, duyuyorum, duyuyorsun. Oysa
o an o sokakta kimse yok, ben yokum. Duyulan var yalnız ve
sonra hep duyulan var. Başka kimse yok.
Kimse yok ve ondan bu kalabalık. Çünkü onca kalabalık şimdi
en büyük yalnızlık.
Hep Böyle Mi Bu
Kendi cenaze törenimde bir yerlerde
birinde, bir insanın içinde bekleyeceğim ışığın kararmasını. Hep Böyle Mi Bu