Hercai II: Meftun
Sümeyye KoçHercai II: Meftun Gönderileri
Hercai II: Meftun kitaplarını, Hercai II: Meftun sözleri ve alıntılarını, Hercai II: Meftun yazarlarını, Hercai II: Meftun yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
'Her geçmişin kırık bir sırrı vardı,
Her sırrın da kanayan bir yarası...'
"Her geçmişin kırık bir sırrı vardı. Her sırrın da kanayan bir yarası..."
Birbirimize merhem olamadık...
Sen hala küçük bir kız çocuğusun. Bir adamı oğlun gibi sevmek akıl işi değil. Yapma,ziyan olacaksın.
Arkasını dönüp gitti, ki bu gidiş kim bilir kaç
hüzünlü feveranlara kapı aralayacaktı. Öyle bir veda ki, hiçbir şey bu kadar acıtmamıştı. Sevdası kuş gibi kanat çırpıp göğe yükseldi sinesinden. Öyle bir son ki olduğu şehri yabancıladı.
Gökyüzü bugün, matem kokuyordu. Renkler ve sesler birbirine karışmıştı. Ve hissettiği her his, bunca zaman hissetmediği hislere gebe kalmıştı. Dünyayı yakabilecek bir öfkeye sahipti fakat kolunu kaldiramayacak kadar bitkindi. Avazı çıktığı kadar haykırmak istiyordu lakin dudakları oynamıyordu.
Mutsuzluk ince hastalık gibiydi. Bir kere bulaştı mı ruha, elini eteğini çekmezdi bir daha.
Kabuk bağlayabilmek bir tarafa, ruhunun sakatlığından mıdır bilinmez, hep daha fazla kanamaya meylediyordu yaralanan. Hüzün, küçücük bir çocukken yerleşmisti suretinin her bir çizgisine. Tıpkı bir doğum lekesi gibi. O yüzdendir ki hiçbir içli kahkaha savuramamıştı bu kırık dökük hayata. Kaderi geçmişinden çok şey çalmıştı. Şimdi de geleceğinden çalmaya devam ediyordu.
Unuttum demekle unutulmuyor hiçbir acı.
Yalnızlık hissi,içinde günbegün büyürken bir
türlü ayak uyduramadığı yaşamın içinde debeleniyordu. Dipsiz bir okyanusun içindeydi, boğulmadan ölüyordu. Buna ne denir bilmiyordu. Her insan düşerdi yanlışa, meylederdi kanayacağını bildiği yaralara.
Kaybedeceğimi bile bile girdiğim en güzel
savaşsın.
Hiçbir esprisi kalmamıştı bu hayatın.
İnsan bir anda sevdiğine kavuşunca ne oldum delisi oluyormuş.