Hayat aynı yerdeydi, bunu görmek, dahası bunu yaşamak mutlu etti. İçinden kahkaha atmak geliyordu o an. Tıpkı fırtına çıkınca yalvarıp yakarıp, karaya ulaşmayı başarınca yalvarmaları yakarmaları ve fırtınayı unutan denizciler gibiydi. Bir açıdan belki buna hakkı da vardı zira fırtına çıkınca pek yalvarıp yakarmamış, delirdiğini, tüya gördüğünü filan düşünmüştü. Çünkü insanlar artık tanrıya değil gerçeğe inanıyorlardı.