Kendini yutmak için sırada bekleyen güçlere, düşünerek direnebilirdi. Normal hayatta da insanın en büyük savunma sistemi bu değil miydi; düşünerek direnmek!
Ölüm, hayatımıza en yüksek değeri katan tek şey galiba. İnsanın ölümüyle birlikte hayatın bütün vahşetinden, aşağılamalarından kurtulması mümkündü. Kendisinin de ölümden sonra artık vahşilikler yapma imkanı kalmıyordu. Ölümün değeri de bundandı belki. Her varlığın ölümünden sonra daha değerli olması hatta.
Ama hoyrat davrandım, canına kastettim. O halde vahşî kim? Vahşi hayata ait bu ayı mı, medeni hayata ait ben mi? Şimdi düşünmek lazım; vahşi kim? …
Vahşet kirletiyordu. İnsanın ruhunu, aklını, duygularını, her şeyi kirletiyordu.