Gerçekten bu kitapla ilgili söyleyebileceğim o kadar çok şey var ki... Bariz olanı belirtmekte başlayayım, uç uca sahneler eklemek iki karakter arasında bir kimya yaratmak için yeterli olmuyor. Show not tell denilen bir olay vardır yazarlıkta, ki bunun ilişkiler için de geçerli olduğunu savunabilirim, bu kitapta o kadar fazla "tell" var ki yazar bir şey göstermesi gerektiğini son anda hatırlıyor sadece. Olaylar iyi baglanmamis, çoğu şey "yürü ya kulum" denmesi sebebiyle gerçekleşiyor. Ruthie ve Teddy arasındaki ilişkinin gelişimini de bu yüzden "aa doğru bu ikisi ana karakter olduğu için kitap bitmeden birlikte olmak zorundalar aşk meşk falan filan" diyerek takip ediyoruz.
Aslında böyle hafif aşk romanlarını çok severim, Sally Thorne'un diğer kitabı Nefret Oyunu'nu da çok beğenerek okumuştum ama bu kitap nedense beni kaybetti. Bunun asıl sebebi ana karakterleri iki boyutlu bulmam muhtemelen. Travmaları olduğunu söylüyorlar ama bunları çok az yerde görebiliyoruz. Ruthie bir yerde panik atak geçiriyor sonra kendine geldiğinde Teddy ile sakalasmaya başlıyor. Neden?? Teddy sürekli kıza şöyle güzelsin böyle muhteşemsin falan diyor??? Tamam anladık en çok siz aşık oldunuz birbirinize. Ayrıca koskoca huzurevinde üç kişi mi kalıyor, hiç mi bu kız bir şeyler yapmıyor. Kaplumbağalarla daha çok ilgilendi inanamıyorum ya.
Bilemiyorum Altan, belki hasta hasta okuduğum için kitap bana çok geçmemiştir ama bir miktar hayal kırıklığı yaşadım dürüst olmak gerekirse. Wasted potential diyorum başka da bir şey demiyorum.
İkinci İlk İzlenimler 
Sally Thorne
