İnsancıklar
Fyodor Dostoyevskiİnsancıklar Gönderileri
İnsancıklar kitaplarını, İnsancıklar sözleri ve alıntılarını, İnsancıklar yazarlarını, İnsancıklar yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Talihsizlik yayılma tehlikesi taşıyan bir hastalıktır! Fakir insanlar, talihi beter olanlar, hastalık bulaşmasın diye birbirine sokulmamalıdır.
Sayfa 131Kitabı okudu
... İnsan ara sıra lüzumundan fazla tevazu gösterip kibarlaşıyor. Bunun biricik sebebi ruhsal güzelliklerin yaşadığı krizdir. Taşan içlenmelerden kaynaklanır bu. ...
Sayfa 216Kitabı okudu
Ah Varenka, farklı acılar, kederlerle yaşayan bizlerin, gökteki kuşların o doğal, o saf sevinçlerine özenmemeleri olanaklı mı?
Sayfa 8 - Araf yayınlarıKitabı okudu
Sizi benden koparacaklarına bağrımdan kalbimi çekip koparsalardı daha az acı çekerdim!
-Makar Alekseyeviç
Sayfa 238
Bir gülümseyişimle bahtiyar olan siz, artık bensizliğe alıştırmalısınız kendinizi...
-Varvara Alekseyevna
Sayfa 237
Anıların güzel olanları da, kederli olanları da insanı hep hüzünlendirir; en azından bendeki izlenim bu. Fakat bu hüznün de bir güzelliği var; hasta bir kalp, acılı ve yaralı olduğu zaman, anılarla hayat buluyor; gündüz sıcaktan yanmış, gelişmemiş, zavallı bir çiçeği, akşamın serinliğinde düşen kırağı tanelerinin diriltmesi gibi.
Sayfa 65
Ah, ne olacak benim sonum? Geleceğim ne olacak? Böylesine belirsiz, geleceği tasarlayamadan, ona dair hiçbir şey sezmeden yaşamak ne berbat bir şey...
Sayfa 15
dostoyevski "insancıklar" adlı kitabında: "çok tuhaftı, ağlayamadım. ama ruhum paramparça olmuştu." diyor. insanın içine atmasının, güçlü görünmeye çalışmasının en yorucu hali bu olsa gerek...
Neden birdenbire onu bu kadar sevdiniz ki? Size incik boncuk aldığı için mi? Hem onlar nedir ki? Ne işe yararlar? Ivır zıvırdan başka bir şey değiller.Şık kıyafetlerden ziyade insan hayatına değer vermek lazım.
Istırabınız kalbinizin kanını emer ve gittikçe katmerleşir!
Sizi benden ayıracaklarına şu kalbimi sinemden çekip koparsalar daha iyiydi!
Beni ne kadar sevdiğinizi gayet iyi biliyorum.Bir tek gülümseyişim,kalemimin bir tek dokunuşu sizi mutlu etmeye yetiyordu... Ancak artık beni unutmalısınız...
Geçmişimi hatırlamak benim için pek de iç açıcı değil işte bu yüzden sizi ne kadar anarsam kalbimdeki yeriniz o kadar sağlamlaşacak.
Geleceğe bakmaktan korkuyorum.İçimi bir endişe kaplıyor;adeta sisler içerisinde yolunu kaybetmiş bir yolcu gibiyim.
İnsanın mutluluğunu asla kaybetmemesi gerektiğini söylüyor ama bu şartlar altında ortada mutluluk namına ne olabilir ki?