Japon kültürünü merak sevdiğim için, kapak tasarımından dolayı aldığım kitap. Yine sade ve yalın anlatımıyla Japon edebiyatı...
Küçük bir karakterin ağzından dinliyoruz hikayeyi, yazdığı günlükleri okuyor ya da yazdığı günlükleri okuyormuşcasına bir hisle.
Ama bu olayların içinde olabildiğimiz gerçeğini etkilemiyor.
Hayattan tad alamayan bir çocuk bizim ufaklık, bu yüzden iletişim kurmak yemek yemek gibi aktiviteleri mecburiyetten yapıyor. Ama dışarıdan belli etmiyor bu ruh halini, yaramazlık ve komiklik maskesi altına sığınıp; yaşamını bu şekilde devam ettiriyor.
Her olayı, her konuyu sorguladığından mutlu olamaz ve hatta mutlu olma hakkını görmez kendinde. Bu yğzden de belli bir zaman sonra içki ve uyuşturucuya başlar.
(Tamamen bizim zamanın depresif insanları, asosyal insanları gibi...)
Gerçi bu kısıma kadar bende güzel etki bırakmıştı, bana sorun gelen davranış; bir dönem etrafındakileri mutlu etmek için, kendini değiştirmeye çalışmasıyla başladı. (Yapma be evladım, şahsına münhasır karalterin vardı, ne diye bozuyorsun kendini.)
Kitabın en güzel yanı, kişinin en yakınlarındakini bile tanımıyor olmasını bize acıta acıta hissettirmesiydi. Daha da güzeli kişinin kendini bile tanıyamadığı durumlar olduğunu verirken; bana "ulan ya bende kendimi tanımıyorsam ve bunu fark etmediysem" dedirtmesiydi...
Küçücük, incecik bir kitabın içine sıkışmış (ve adeta o sıkışıklıktan patlayarak çıkmaya çalışan) büyük ve acı duyguları yaşamak istemiyorsanız; bu kitaptan uzak durun.
Kitap adının aksine, okuyana insanlığını sorgulatan ve hatırlatan bir eser olmuş...
Osamu Dazai haqüında danışsaq , bir neçə dəfə intahar edib və bunla belə ölməyi bacarmayıb.
Kitabdakı obraz uşaqlıqdan rol a bürünərək özünü xoşbəxt göstərməyə çalışır ama böyüdükcə bu həyatın mənasızlığı və çətinliyi ilə üzləşərək insanlığını get-gedə itirir.
Əsərdə ayrıca 
Fyodor Dostoyevski a edilən alıntılar çox əla idi.
