İpin Ucu
Rasim ÖzdenörenEn Eski İpin Ucu Gönderileri
En Eski İpin Ucu kitaplarını, en eski İpin Ucu sözleri ve alıntılarını, en eski İpin Ucu yazarlarını, en eski İpin Ucu yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Anadolu çocukları tek taraflı sevgiye alışıktık. Karşılık beklemezdik.
Acaba şöyle bir sonuca mı ulaşıyorum? İnsanın bir şeyi sevdiğini söyleyebilmesi için, “o şey”i kendi türü içinden çekip çıkarması, onu kendi türü içinde tekil hale getirmesi mi gerekiyor? Örneğin insan tür olarak at’a sevgi beslediğini söyleyebilir mi? Yoksa biz gözümüzde tekil hale gelmiş bir ata mı sevgi besleriz? Eğer tür olarak atı sevdiğimizi söylüyorsak, onlardan herhangi birini renginden, huyundan, hımbıllığından, hırçınlığından dolayı veya şimdi aklımıza gelmeyen herhangi bir sebep yüzünden sevmemiş olmayı nasıl açıklayabiliriz?
...biz tür içinde tekil olanı seviyorsak, o tekil olanda türün ortak özelliklerini bulduğumuz için onu seviyoruz. Türün ortak özelliklerini bulamadığımız tekilleri de sevmiyoruz. Ayrıca, türün ortak özelliklerinden başka, tekil olanın kişisel özellikleri de onu bize sevimli kılmaktadır. Fakat bu açıklama, son tahlilde, bizim o türü toptan değil, fakat o tür içindeki tekil bireyleri sevdiğimizi gösterir.
Hadisi Şeriflerde, bu yüzden, “komşu” kelimesi görebildiğimiz kadarıyla sınırlandırılmış olarak kullanılmaktadır. Aişe (r.a.): “İki komşum var, hangisine ikram edeyim?” diye sorduğunda Resulullah (s.a.v.)’ın: “Sana en yakın olan kapı komşunu gözet” demesi veya Ebu Zer (r.a.)’e: “Ey Ebu Zer! Çorba yaptığında suyunu çokça koy ve komşularını da gözet.” demesi, komşuyu belirgin hale getirmektedir. “Komşu” tasrih edilmeden bırakılmış olsaydı, onu sevmek, yıldızları sevmek gibi, içeriksiz bir öğüde dönüşmüş olurdu.
İçinde yaşadığımız dünya bizi boyuna büyük tasarılar kurmaya zorluyor. Her şeyin büyüğünü istiyoruz. Bütçemizin büyük olması gerekiyor. Arabamız, evimiz büyük olsun istiyoruz. Sokaklarımız, caddelerimiz büyük olsun istiyoruz. Kafamız, düşüncelerimiz büyük olmalı, diye düşünüyoruz. Birbirimize “büyük düşün” diye öğüt veriyoruz. Bu büyüklük tasarıları içinde dünya gözümüze küçük görünmeye başlıyor.
Dünya avucumuzun içinde bir portakal kadar küçülmüşken, biz, onu avucumuza alacak kadar büyümüş mü hissetmek istiyoruz kendimizi?