İnsan aklı, ilahi aklın bir lem'asıdır. Sıhhat'te ve dengeli olduğu zaman mümini inkara değil tevhid'e götürür. Ancak tutkular dengeyi bozduğu ve görüş ufkunu kararttığı zaman onu dalalete sürükleyebilir.
İnsanlık bu kül yığını arasında oturup, bir zaman yeşerdiği söylenilen, ağaçları seyredemez. Bütün bir gün yürüdükten sonra kurumuş bir sel yatağına götürülen susamış bir deveye benzemez insanlık.