İtiraflarım
Lev Tolstoyİtiraflarım Gönderileri
İtiraflarım kitaplarını, İtiraflarım sözleri ve alıntılarını, İtiraflarım yazarlarını, İtiraflarım yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Benim hayatım, birisinin bana yaptığı aptalca ve kötü bir şakadır. Beni "birisinin" yaratmış olabileceğini ka bul etmesem de "birisinin" beni dünyaya getirerek kötü ve aptalca bir şaka yaptığını düşünmek, bana en doğal gelen düşünce şekliydi.
Hayattan korkuyordum, ondan kurtulmak istiyordum ve yine de hayattan hala bir şeyler bekliyor, umuyordum.
Beni yaşamdan uzaklaştıran güç, genel anlamdaki isteklerden daha kuvvetli, daha dolu doluydu. Daha önceki yaşama isteğime benzeyen, ama ters yönde bir güçtü bu. Bütün gücümle hayattan kopmak isti yordum. İntihar düşüncesi, eskiden aklıma gelen yaşamı iyileştirme düşünceleri kadar doğal geliyordu bana.
Hayatım durmuştu. Soluk alabiliyor, yiyebiliyor, içebiliyor, uyuyabiliyordum ve soluk almadan, yemeden, içmeden, uyumadan yapamıyordum; ama yerine getirilmesinden memnuniyet duyacağım, akılcı bulduğum isteklerim olmadığı için bir hayatım da yoktu. Bir şey istediğimde bu isteğimi tatmin edeyim veya etmeyeyim bundan bir şey çıkmayacağını daha baştan biliyordum.
Nedenini bilmediğim sürece hiçbir şey yapamam.
Hayatım, birisinin bana yaptığı aptalca ve sinir bozucu bir şaka. Beni var eden 'birisinin' varlığını kabul etmiyor olsam da bu açığa vuruş -birisinin beni bu dünyaya koyarak bana kötü ve aptalca bir şaka yapmış oluşu- bana tam da en doğal gelen ifade şekliydi
Hayatım durma noktasına gelmişti. Soluk alabiliyor, yiyebiliyar, içebiliyar, uyuyabiliyordum. Bunları yapmamak zaten elimde olan bir şey değildi. Ama yaşamıyordum, çünkü gerçekleştirmeyi mantıklı bulabileceğim hiçbir arzum yoktu. Bir şeyi arzu ettiğim takdirde peşinen biliyordum ki, bu arzumu tatmin edeyim ya da etmeyim, sonuçta bundan hiçbir şey çıkmayacaktı. Şayet bir peri gelip bana arzularımı gerçekleştirrneyi teklif edecek olsa, ben ne isteyeceğimi bilmiyordum. Sarhoşluk anlarında bir arzu değil, ama eski arzularımdan kalma bir alışkanlık gibi bir şey hissetsem de, ayık olduğum anlarda bunun bir vehimden ibaret olduğunu ve gerçekte arzu edilecek hiçbir şeyin olmadığını bilirdim. Hakikati bile bilmeyi arzu etmiyordum, çünkü hakikatin içeriğini tahmin edebiliyordum. Hakikat hayatın anlamsız olduğuydu. Sanki yaşayacağım kadar yaşamış, yürüyeceğim kadar yol yürümüştüm de bir uçurumun kenarına gelmiştim, önümde yok oluştan başka hiçbir şeyin olmadığını apaçık bir şekilde görebiliyordum. Durmam imkansızdı, geri dönmem imkansızdı, gözlerimi kaparnam ya da önümde ıstıraptan ve ölüm gerçeğinden -tamamen yok oluştan- başka hiçbir şeyin olmadığını görmezden gelmem imkansızdı
Üzerinde durduğum şeyin çökmüş olduğunu ve ayaklarımın altında hiçbir şeyin olmadığını hissediyordum. Üzerine hayatımı kurduğum o şey artık yoktu ve ondan geriye hiçbir şey kalmamıştı.
Eğer yaşamımda tadına henüz varmadığım ve bana kurtuluş vaat eden bir şey, yani aile yaşantısı olmasay dı, elli yaşımda kapıldığım bu umutsuzluğa belki de daha o zamanlar kapılırdım.
Aslında hep o çözüm lenemez bir ve aynı meselenin etrafında dolanıp duruyor dum: ne öğrettiğimi bilmeden öğretmek. Edebiyat faaliye tinin yüksek çevrelerinde ne öğrettiğini bilmeden öğretme nin olanaksız olduğunu anlamıştım, çünkü herkesin farklı farklı şeyler öğrettiğini ve aralarındaki tartışmalarla tek yaptıklarının, bilgisizliklerini kendi kendilerinden saklamak olduğunu görüyordum; burada ise köylü çocuklarıyla ilgi lenirken bu çocuklara istediklerini öğrenme olanağı vererek bu zorluğun üstesinden gelinebileceğini düşünüyordum. O büyük arzumu yerine getirmek, yani kendim de neyin gerekli olduğunu bilmediğimden gerekli bir şey öğreteme yeceğimi ruhumun derinlerinde çok iyi bildiğim halde öğ retme isteğimi gerçekleştirmek için nasıl zikzaklar çizdiğimi hatırlamak şimdi gülünç geliyor bana. Okuldaki derslerde geçen bir yıldan sonra kendim hiçbir şey bilmezken başka larına nasıl bir şeyler öğretilebileceğimi öğrenmek için bir kez daha yurt dışına gittim