Ah sen nasıl bir kitapsın! İsterim ki herkes okusun seni.
Tam on dokuz günlük kendimde kayboluş, bir iç hesaplaşma, nefis muharebesi... Normalde 3 günde okuyabileceğim bir kitabı bu kadar uzun sürede bitirebildim. Çünkü her okuduğum cümleden sonra kendimi hesaba çekmek mecburiyetinde kaldım. Öyle “Ben büyük günahları işlemiyorum” deyip gerisini düşünmemek ne büyük bir inhida! Resmen şeytanın hilesi. Dinimiz o kadar güzel ki her ince ayrıntısı bizi hem doğruya, hem güzele ulaştırıyor, aile, akraba, dost ilişkilerimizi düzeltiyor, kalbimizi arındırıyor. Kalbimiz dedim, görmediğimiz bir şeyi arındırmak nasıl mümkün? İşte İmam-ı Gazali 111 madde ile bunu yüreklerimize işliyor, ayetler, sahih hadisler ve kıssalarla zenginleştirerek aktarıyor. Bu şekilde maddeler o kadar dolu dolu işleniyor ki tam olarak tatmin olmuş bir şekilde diğer bir maddeye geçiyorsunuz.
Evet okurken nefsime ağır gelen yerlerde oldu. Mesela Sıla-ı rahimi ne kadar hafife aldığımı farkettim. Kendimce sebeplerim varken hepsinin önemsiz ve geçersiz olduğunu kabullenmem, “Ne olursa olsun yine de bağını koparma düsturunu” aklıma, kalbime yedirmem çok zor oldu. Bunun gibi hafife aldığımız daha nicesi. Herkesin bu kitaptan alacağı elbette kendi kabı kadardır ama eminim her okuyanın kendini sorgulanacağı bir çok yer olacaktır.
Önsözde de yazdığı gibi bu bir durum tespit, kalbi aralama ve ıslaha çalışma kitabıdır. Kalp nasıl olursa azalarımız ve yaşayışımızda öyle olur. Bütün âbidlerin yaptığı gibi kalbimizi günde bir kaç defa kontrol etmek düsturumuz olmalıdır.
Kısacası; okuyunuz efendim...
