Üstadın okuduğum bu ikinci eserinde (ilki İstanbul Hatırası) de bir önceki kitabı ile aynı tarz, teknik ve üslup ile tarihsel detayların, dramla harmanlandığı görülüyor. Tekrar Evgenya ile romantik yakınlaşmaları, Ali ve Zeynep'in bitmeyen didişmeleri, Komiser Nevzat'ın emektarları, eski arkadaşları vs. Mekan ve zaman değişse de eserlerinde hep o bilindik işleniş bir çok şeyi sürpriz olmaktan uzak tutuyor. Polisiye türünün en önemli özelliğidir ters köşeler ve sürprizli ara hikayeler. Üstadın eserlerinin kesinlikle polisiye türüne girmesinin son derece büyük yanılgı olduğunu düşünüyorum.