Stefan Zweig, Kendileriyle Savaşanlar'da Hölderlin, Kleist ve Nietzsche'nin yaşamöykülerini anlatıyor. Hölderlin, Kleist ve Nietzsche'de ilk göze çarpan şey
onların dünyayla olan bağlatısızlıklandır. Şeytan Faust'ta bulduğu kişiyi gerçek hayattan koparıp atar. Üçünün de karısı ve çocuğu yoktur (npkı kan kardeşleri Beethoven
ve Michelangelo gibi), evleri ve servetleri yoktur, sürekli bir meslekleri, güvenli bir makamları yoktur. Göçebe
tabiatlıdırlar, dünya üzerinde başıboşturlar, toplum dışında, garip, hor görülen insanlardır ve tümüyle anonim bir varoluş sürdürürler. Dünyevi hiçbir şeye sahip değillerdir:
Ne Kleist, ne Hölderlin, ne de Nietzsche kendine ait bir
yatağa sahip oldu, hiçbir şey onların malı değildi, kiralık iskernlelerde oturup kiralık masalarda yazdılar ve yabancı bir odadan diğerine dolaşıp durdular.
