Pala'nın eserlerini okudukça fark ediyoruz ki; bu zamana gelene kadar "aşk" ne kadar yozlaştırılmış ve insan ruhu ne kadar kabalaşmış...
Ve Pala "aşķ'ı" gerçek haliyle olması gerektiği haliyle tanıştırır eserlerinde bizlere.
Ve bunu da bize Eflatun'un bir deyişiyle örneklendirir;
"Ruhumuzu bir kaya parçası gibi karşımıza almalı onu kabalıklarından, fazlalıklarından yontmalıyız."
Sözün açıklamasını şöyle yapar:
"Çünkü güzellikleri görmek için önce güzeli
görecek göze sahip olmalı, deseni renklendirmek için önce kumaşı dokumalıdır. Evvelce gönlün frekans ayarını yapmak duyarlılığını artırmak, zarafet ve estetik boyuta taşımak gerekir ki ruh da aynı kalıba girsin."
Aşkı anlamak , divan şiirlerinde ki hassasiyeti ve mânâyı kavramak , gönlün duyarlılığını artırmak;
Pala'nın eserleriyle bu çok da uzak olmayan bir ihtimal gibi gözüküyor yeter ki aşkla, muhabbetle okumaya devam edilebilsin.
Zaten günümüz insanının ruhunda ki eksikliğin hiç farkında olmadığı ama en çok da ihtiyacı olan şey bu değil mi?
"Unutmamak lazım; kimliğimiz, onu konuşlandırdığımız kabın şeklini ve rengini alır ve ruhlar incelmeden incelikleri asla göremez!.. sf 53"
