Raif efendi, Maria Puder.. öyle duygular, tahliller var ki..
"Birçok şeylere ihtiyacımızı ancak onları görüp tanıdıktan sonra keşfetmez miyiz?" diyor kitapta. Hüzünler, bıkkınlıklar, boşluk duygusu zaman zaman sarmalasa ve bunların devamlı olup bitmeyeceğini düşünsek, hatta bundan emin olsak da içimizdeki sevgiyi paylaşacağımız; başka bir hayatın da var olabileceğini düşündüren kişiler, yaşantılar ararız. Her hayal kırıklığına uğradığımızda yine döneriz kabuğumuza. Ya o kabuktan hiç çıkmayız ya da durum öyle bir hâle gelir ki kendi haklılığımızı ispat etmek için başlarız birçok ilişkiye. Peki gerçekten başka türlüsü bir dönem bile olsa -sürekli olmasa bile- mümkün müdür? Belki de en mantıklısı o kabuktan çıkmamak iken neden çıkarız oradan? Yine bir alıntı ile devam edeyim. " Kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. Bunun sebebi, bu böyle olmayabilirdi düşüncesi." Farkında olsak bile içimizde yarım kalan bir konuşmanın üzüntüsü kalır bazen, belki de hep.
Rasim, Raif Efendi, Maria Puder'im. Kürk Mantolu Madonna'm. Sevgili Sabahattin Ali. Sık sık yanınıza geleceğim. Çünkü kitaplardaki insanları, sokaktakilerden daha çok sevdim ben de
