Süleyman -Uzun Süleyman, herkes Uzun der ona-, Semih, Hayri, Mahmut, Florya’nın Kuşları...ve karşılarında onları tek kelime etmeden hain bir şekilde izleyen Tuğrul -Çakır- ve diğerleri...
Eyüp Camisinin ve Yeni Caminin önündeki direnişleri...
“Taksim’den bir de Eyüp’ten başka yerden umut yok.” deyişleri...
Ve...
“Azat buzat, bizi cennet kapısında gözet!”
Peki ne demek bu “azat buzat...” Süleyman sesini yükseltip anlatıyor:
“Bakın, iki buçuk lirayı verip bu kuşlardan bir tanesini alacaksınız, üstüne dua okuyup göğe atacaksınız, atınca o kuş uçup gidecek ...Nereye mi? Doğru cennete. Siz de ölüp öteki dünyaya varınca, o kuş sizi orada, cennetin kapısında bekleyecek...
“Belki bir yerlerde, bir köşelerde kuş alıp salıverecek kadar yüreği yufka birkaç insan kalmıştır, kim bilir, belki.” Ne denir ki? Süleyman’ın sesi varsın kısılsın, varsın karnı acıksın yeter ki insanlar kuşları salıversinler!
...
Bu eser yazarın da belirttiği gibi:
“İstanbul şehrinin acımasızlığının, yitmişliğinin, kendi kendini, insanlığını unutmuşluğunun, çok şeyler yitirmişliğinin bir anıtı, yüzlerce kuş başından dikilmiş bir anıtı... “
Yaşar Kemal’in güçlü kalemi ile insanlığın yok olup gidişinin anlatıldığı muazzam bir eser. Her eseri gibi bu eserini de muhakkak okuyup dilinin lezzetine varmalısınız!
