Bu kitap için yalın ve çarpıcı bir şekilde derdini anlatabilmiş demeliyiz galiba. Sayfalar yarım yarım, bir oturuşta okunabilir aslında ama içerik öyle yoğun ki, şöyle bir kalkıp bir iki adım atıp tekrar oturuyorsunuz başına. Yazarın annesinin yaşadıklarını dünyanın her yerinde kadınlar yaşıyorlar. Kendilerine çok uygun görüp, ayaklarını yerden kesen erkeklerle evlenip, bir süre mutlu olup, çoluk çocuğa karışıyorlar ama hikayenin devamında çocukların bakımını ve eğitimini tek başlarına devam ettirmek zorunda kalıyorlar. Anne ve çocuklar hayata tutunmaya çalışıyorlar. Yazarın babasının alkol problemi var; başka babaların türlü çeşitli başka uğraş yada problemleri var.
"Okulda velim annemdi. Babamız çocukları olduğunu unutmuş gibiydi. Annemin hali duldan beterdi." diyerek anlatıyor annesinin yalnız bırakılmışlığını yazar sayfa 39 da.
Annesini sürekli üzgün ve hayal kırıklığına uğramış gören her çocuk gibi babadan da soğuyor. "Benim için bir çocuğun başına gelebilecek en kötü şey, annesini kaybetmekti. Babası o kadar mühim değildi." diye itiraf ediyor sayfa 44 te.
Anne türlü fedakarlıklarla aileyi yine de bir arada tutuyor çünkü boşanmak ya dinen günah yada toplum bunu hoş karşılamıyor.
Kitap bir annenin yalnızlığını ve farkındalığı yüksek bir oğulun çaresizliğini anlatıyor bence."Elimden birşey gelmezdi."(s. 69) mutsuzluğuna çözüm olacak gücüm yoktu, affet beni anne der gibi. Hayattayken sarılıp teselli edemediği ve onu ne kadar sevdiğini söyleyemediği annesine bir veda. Standart okur için duygusal bir okuma.
