Ayfer Tunç'un 1990 ile 1995 yılları arasında kaleme aldığı uzun öykülerinin toplandığı kitabı. Tunç 1964 doğumlu olduğuna göre bunlar 24-29 yaş aralığındaki hikayeleri oluyor.
Kitapta 8 farklı hikaye var. Tunç'un yazarlık macerasını göstermesi açısından ilk örnekler sınıfındalar. Ses Tutsağı ve Küçük Kuyu farklı hikayelerdi. Cinnet Bahçesi de bir cinayeti inceleyen, karakol ifadeleri gibi anlatıma sahipti.
Benim en çok ilgimi çeken Alafranga İhtiyar oldu. En beğendiğim de oydu. Tunç, sıkı bir Tanpınar hayranıdır. Bu anlamda sadece Tanpınar değil, "asla yabana atmam ve laf söyletmem" dediği Türk edebiyatının 40'lı-50'li yıllarının yazarlarını da tutuyor. Alfranga İhtiyar, klasik batı musikisine düşkün apartman görevlisi bir ihtiyarla, onun hayatını merak eden genç bir yazarın hikayesi ve Tunç, bu hikayede tamamen eski Türkçeyi, daha doğrusu Cumhuriyet dönemi ilk yazarlarının dilini kullanmış. Öykünün içeriği zaten başarılı ve merak uyandırıcı ancak dili de tam bir dönem dili. Öyle ki, hikayenin muharririni bilmesek, bunun Tanpınar, Reşat Nuri yahut Peyami Safa hikayesi olduğuna yemin edebiliriz. O kadar başarılı...
