Kitabın son cümlesini de okur okumaz buraya geldim hissettiklerimi silinmeden yazabilmek için.
Umarsızca bitkin ve yorgun hissediyorum kendimi sebepsiz yere. Ahmet Cemil'in dediği gibi ruhsuz bir ceset gibiyim şuan. Kitabın etkisini ne zaman bünyemden atabilirim bilmiyorum ama hıçkıra hıçkıra ağlayıp bağırmak geliyor içimden herkese her şeye karşı. Bütün nesnelere, kişilere, mekânlara, olaylara uzak sadece kendime yakın ama ona da yabancı duruyorum. Hani tek bir yağmur damlasıyla bütün kasveti dağılacak gibi hissedilen o basık, kapalı, kirli hatta boğucu hava olur da herkes gergin bir bekleyişle gökyüzünü, gökyüzünden akacak o tek bi damlacığı yoklayıp durur ama o damla da bir türlü düşmez ve insanlar daha çok gerginleşir, sıkılır , boğulur ya;işte şimdi öyle bir hava varmış gibi kalbimin gökyüzünde. O tek bir damlanın düşmesini bekliyor ve derin, temiz bir nefes çekmek istiyorum ciğerlerime. Kitap hakkında ki fikirlerimi paylaşabilmek için önce bu nefesi almam gerek. Yarın devam edebilmeyi umuyorum ♡
Kitabın ben de bıraktığı izler gerçekten çok derin. Ahmet Cemil adında bir gencin hikâyesini, babasını kaybettikten sonra aldığı sorumlulukları ve bu sorumlulukları yerin getirirken arka plana atmak zorunda kaldığı hayallerini anlatıyor. Bir yandan para kazanma sıkıntısı, bir yandan hayallerini gerçekleştirme umudu.. Ve bunca sorumluluğun, yorgunluğun, yalnızlığın üstüne kimseye anlatamadığı o masum sevgisi..
