Makber
Abdülhak Hamit TarhanSözler ve Alıntılar
Ben gam yiyorum, beni yiyor gam,
Yarab, ne garîb mâidem var...
Sayfa 90Kitabı okudu
İnsana, derim, fenâ muhakkak;
Ruhum heyecanla der ki: Te'bid!..
İnsana, derim, yokluk muhakkak;
Ruhum heyecanla der ki: ebedileştirme!..
Sayfa 102Kitabı okudu
Lâkin Makber, edebiyat nokta-i nazarına karşı çirkin bir çocuktur. Masum, fakat güzel değil; hakîr bir feylesoftur; hikmet, fakat şüpheli; kusurlu bir hüsündür; feryat, fakat musanna; mamur bir mezardır; hazin değil, fakat mezar; bir magrib, fakat parlak; bir güzel, fakat sevimsiz; bir şiir, fakat kafiyeli.
Makber'le Ölü sükût ile feryattır.
Diyebilirim ki Makber'le Ölü benim eserim değil, yâdigar-ı rûzgârdır. Yahut benim eserimdir, hiçliktir, fakat pâydârdır.
Nerde arayım o dilrübayı?...
Kimden sorayım o bî-nevâyı?...
Bildir bana nerde, nere Yarab?...
Kim attı beni bu derde Yarab?...
Derler ki: ''Unut o âşnâyı,
Gitti tutarakk rah-i bekayı...''
Sığsın mı hayale bu hakikat?...
Görsün mü gözüm bu mâcerâyı?...
Nerde arayayım o gönül alanı?...
Kimden sorayım o nasipsizi?...
Bildir bana nerde, nerede Yarabbi?...
Kim atı beni bu derde Yarabbi?...
Derler ki: ''Unut o tanıdığı,
Gitti tutarak ölümsüzlük yolunu...''
Sığsın mı hayale bu gerçek?...
Görsün mü gözüm bu macerayı?...
Mevtin pençesinde pîr ü cüvan zebûndur. Kabristan türab haline gelmiş esrâr-ı İlâhiye ile meşhûndur.
Ölümün pençesinde yaşlı ve genç güçsüz, acizdir. Mezarlık toprak hâline gelmiş Cenab-ı Allah'a ait sırlarla dopdoludur.
Makber onun hâli, onun resmi, onun hayali, onun heykeli, onun mezarıdır; onun hiç bir beğenilecek yeri kalmayan hayatıdır. Yine tekrar edeyim: Makber O'dur. Bunun için severim.