İslam öncesi Arap şairleri, şiirlerine, çölde konup geçtikleri yerlerdeki kirli ocak taşları ve sönmüş külleri anarak başlarlardı. Çünkü bu taşlar ve küller, sevgiliyi hatırlatan, ona ulaşmayı sağlayan çok değerli hatıralardı. Aşığın muhayyilesinde onu gören, işiten, onunla birlikte olan bu varlıkların çok özel yerleri vardı.