İnsanlar nasıl da dönüşüyorlar; yabancılardan arkadaşlara, arkadaşlardan aşıklara ve sonra tekrar yabancılara.
Okuduğum ilk Kafka kitabı değildi fakat Kafka'yı bu kitapla tanıdım desem, yerinde olur. Ama sevemedim kitabı, Milena'ya çok kızdım, Kafka'ya çok kızdım ama bir türlü de onlara duyduğum anlayışı eksiltemedim. İlk başlarda çok güzel yabancılar, sadece iş için mektuplaşıyorlar ama sonradan samimiyetleri ilerliyor. Önce küçükten sevgi sözcükleri başlıyor, ilk başta her aşkta olduğu gibi karşı çıkılıyor buna ama kalpler yalnızca gülüyor bu çıkışmalara. Sevgilerini kabul ettiklerinde ise aralarındaki engeller dünya gözüne göre oldukça yanlış, Milena'nın kocası ve Kafka'nın bir nişanlısı varken nasıl açık açık sevecekler birbirlerini? Kitabın sonlarıysa içimi burktu, ağlatacak bir son değildi hatta adam akıllı bir son bile yoktu ama o resmilik, o gizli sözcükler!
Kafka da Milena da görüyordu bu aşkın sonunu, ikisi de başından beri görmüyorlardı belki ama ilerleyince, gelecekten konuşunca anladılar sonunu. Yine her şeyin suçlusu olan gelecek! Birbiri olmadan onları huzursuz hissettiren ama beraber de olmalarına izin vermeyen bu dünya adına onlardan ben özür dilemek istiyorum. Sayısız özürler diliyorum bu çift olamayan hassas kalpli insanlara, umarım farklı bir dünyada daha anlayışlı olabilirler. Aynı zamanda umuyorum ki ileride birlikte olacağım bir kalp varsa bu acıları hiç çekmez, gözyaşları bile dökülemeyen bu hüzün, bir ilişki için çok ağır; her zaman Kafka'nın üstünde olan 'ağır'lık ile aynı ağır.
