Şüphe yok ki bu dünyada en yanlış iş, insan oğlunun kendinde bir varlık görmesi, benlik afetinin pençesine yakalanmasıdır. Ben yokum, siz de yoksunuz, yalnız Allah var.
Gençliğin yüzüne tutacak aynası yok. Ona güzelsin, iyisin diyorlar, o da bir hüküm verebilecek, kendi kendine gösterecek aynadan mahrum olduğu için,ne denirse aynen kabul ediyor...
Hakîkî dost, Allah namına size bağlananlardır.Bunlardan başkaları için dostluk,şu veya bu cihetten bekledikleri bir menfaatten ibârettir. Ya gençsiniz,ya güzelsiniz,ya zengin, ya mevki sâhibi, hoş sohbet, hülâsa bir sûretle etrâfınıza faydalısınız; o zaman etrâfınızda nâmütenâhi dostlar bulursunuz. Fakat bu vasfınızı kaybettiğiniz gün, dostlarınız da kaybolmuştur. Onun işin İmâm-ı Câfer: “Yüz dostun varsa doksan dokuzunu sil,biriyle de sık görüşme”diyor.