Bedenimin titrediğini, soğuk soğuk terlediğimi hatırlıyorum. Kafamdaki düşüncelerin sanki canlı birer varlıkmış gibi gezebildiğini, derin bir uykuya dalıp uyanmayı istediğim ve her seferinde çaresizce kıvrandığımı biliyorum.
Ölüm hiçbir zaman değişmedi. Soğuk ve karanlık, bir bitiş,yerine göre bir başlangıç. Ölüm gibi değişmeyen bir şey varsa o da insan nefsi. Hepimizin içindeki, bildiğimiz o canavar. Onu mutlu etmeyi ne kadar da çok seviyoruz!
İnsanlar bu kadar basit mahluklar mı gerçekten? Neden her seferinde kendine yeniliyor? Bir can almak nasıl o kadar iyi hissettirebilir? Ölümün gerekçesi olabilir mi? Nedensiz hiçbir şey yoktur bu dünyada..
Hata kabul etmekte bir erdemdir. Büyük bir kazanımdır nefs için. Kendini sorgulamayan, neden-sonuç ilişkisini görmeyen ve bunun üstüne sırf kendini kandırmak için uydurulan bir 'neden', verdiği hasarı gidermenin çok zor olduğu sonuçlar için mükemmel bir başlangıçtır.
"Ben Mesiha Daggala`yım, Ölüm Peygamberi."
Türünde beni oldukça etkileyen, kendi iç dünyam ile beni başbaşa bırakan, vicdan-nefs rekabetinin doruk noktalarına ulaştığı anda yapılan tercihlerin hassasiyetini kavratan bir kitap oldu benim için.
Bu türde çok kitap okudum. Kimisi gerçekten etkileyici kalırken, kimisinin kapağını kapattığım anda unuttum. Ve Ölüm Peygamberi, kan kokusu almamın dışında beni düşüncelere boğan, cinayet nedenlerini anlamlandırmada mantık hatası yaşadığım, kabul etmediğim ve resmen kitaba isyan ettiğim bir deneyim oldu.
