Zeynep Selvili Çarmıklı Bazı anlar vardır ki hayatta hiç unutulmaz. Bu bazen okuduğun bir kitapta, yürüdüğün yolda aklına gelen bir düşüncede, pencereden baktığın gökyüzündeki o manzarada…
Biz insanlar olarak o kadar alışmışız ki olumsuza odaklanmaya. Kendimizi öyle bir kodlamışız ki beynimiz otomatik olarak olumsuza odaklanıyor. Anlayabilsek keşke içimizdeki fırtınalara rağmen yüreyebilmeyi. İçimizdeki güzellikleri görebilmeyi. Çok düşündüm bunu . Neden böyle düşünüyoruz acaba ? Neden kalbimiz hep kötülere alışmışız?
Bulmaya çalışıyorum hala . Peşine düştüğümde bırakmıyorum artık. Kalbimizin olumsuzluğa değil olumluya odaklanabildiği günleri görmek dileğiyle