Kitap okurken kendimi içinde kaybetmeyi seviyorum. Olayların, kişilerin, duyguların... Bu sefer o kadar fazla duygu vardı ki kendimi fazla kaptırmamaya çalıştım. Kitabın sonuna Karmaşık Duygular'a gelene kadar da bence bunu başardım. Tarafsız bir şekilde, bir gözlemci gibi hayatlara ve duygulara uğrayıp geçerken neden bilmiyorum son anda çok fena yakalandım. Roland ne hissettiyse hissetmekten ve onunla yorulmaktan kendimi alamadım. Bittiğinde güzel duygularla hatırlayacağım bir maceraydı. Her bir karakter, her bir duygu çok iyi yansıtılmıştı. Kız kardeşlerin hırsları, Erika'nın aşkı, Ronald ve duyguları...
İçlerinde daha önceden okuduğum yalnızca Bir Yüreğin Çöküşü vardı ancak onu da tekrar okumak hatırlamadığım taraflarını tazelememi sağladı.
