Yürüyemiyor, konuşamıyor, sağından soluna dönemiyor, bedenini kontrol edemiyor, istemsiz çığlıklar atıyor. Dışarı çıkamıyor, dilediği vakit gökyüzünü göremiyor. Saatlerce kendi dışkısının üzerinde yatmak zorunda kalabiliyor. Onu akıl hastası sanıyorlar. Hâlbuki sağlıklı bir biçimde düşünebiliyor. Fevkalade gönlü zengin, diğerkâm bir insan fakat anlatamıyor.
Bütün bunlar yaşama arzusu ile dopdolu bir yürek için ne kadar zor, anlayabilir miyiz? Pek sanmıyorum ama bu kitap bir anlama çabasının meyvesi... Yazar elinden gelenin en iyisini yapmış.
Gerçek bir hayat hikâyesinden uyarlanmış.
Yazarın söylediğine bakılırsa yüzde doksanı gerçeği yansıtan bu kurgunun okuyanları empatik düşünmeye sürüklediğini ifade etmek gerekir.
Petey'nin hayat dolu bir insan olduğunu kavrayan birileri var. Bakışlarından anlıyorlar. Onu saatlerce gözlüyor, sorular soruyor, dinliyor ve bin bir çabayla çıkarabildiği seslerden oluşturduğu birkaç kelimeden hareketle onun arzularını anlayabiliyorlar.
Olayları dışarıdan izleyen bir anlatıcının gözünden görüyor ve ağzından dinliyoruz. Her şeyi bilen ve anlayan bir gözlemci bu. Tanrısal bir göz.
Belki Petey'nin ağzından dinlesek bambaşka olurdu her şey ama bu hâliyle de oldukça etkili bir kitap. Daha evvel buna benzer şekilde İçimdeki Müzik kitabını okumuştum. Orada olayları ana karakterin ağzından dinliyorduk. Onun bir parça daha tesirli olduğunu söyleyebilirim.
Okunması, okutulması gerek.
