''Mutsuzluk benim gizli mesleğimdir, demiştim bir keresinde artık mutsuz bile olamıyorum''
Cioran okuyorum. Hayat hakkında yazdığı kasvetli sözlerin karanlığı beni büyülüyor. Ruhun azabını, aklın zindanlarındaki saklı cehennemi en iyi o anlatıyor. Cioran'ın metinleri ruhumun karanlığını besliyor. Onun cümlelerinin ağzımı yaktığını hissediyorum.
İnsanın can olarak başlangıcında duran hiçlik yaşantısı, sonraları olanaklarıyla uyum sağlayabildikçe, içine doğduğu varlığa alıştıkça unutuluyor. İnsanın uçurumdan çıkabilmesi, hiçliği aşabilmesi için anlamlar "yaratmak", "oluşturmak" kaçınılmaz oluyor. İnsan hiçlikten, hiçliğe "anlam okları atarak", anlamlar sunarak