“Psikopat sıklıkla kurbanın zayıf noktalarına, karşılanmamış ihtiyaçlarına, sevgili özlemine ya da bir aile kurma isteğine kulak verir ve kurbandaki eksikliği ona bir armağan olarak sunar. Bir süre sonra bu armağanın koşullara bağlı olduğu ortaya çıkar: “Senin üzerinde güç sahibi olacağım. Benim irademe boyun eğeceksin ve ben seni canımın istediği gibi kullanacağım.” Bu koşul çok ender olarak doğrudan söylenir, daha çok örtülü bir şekilde hissettirilir. Zaman içerisinde armağanlar ve kısıtlamalar arasında gidiş gelişler başlar. Kurban armağanın koşullarını yerine getirmediği zamanlarda psikolojik şiddetle karşı karşıya kalır. Pek çok kurban bu süreçte uyarı lambalarının yandığını hissettiklerini fakat bunu görmezden geldiklerini dile getirmektedir.”
"O kadar hoş, şevkatli bir kadın ki psikopat olması olanaksız. Birileri onun sertliğinden yaralandıysa bu onların sorunu. Yaşamda ilerlemek isteyenlerin biraz bir şeylere katlanması gerekir."
İnsanları tanıyabiliyor muyuz? İyi düşünün. Gözlerinizi kapatın ve bir tahmin oyunu oynayın: Etrafınızda psikopat biri var mı? Yok mu? Emin misiniz? Belki siz bu satırları okuduğunuz sırada takip ediliyor olabilirsiniz.
Burada söhbət yerli-yersiz iradlardan, ittihamlardan, təcridlərdən, təhqirlərdən, qıcıqlandırmadan, saymazlıqdan və s. gedir. Mobbinq vəziyyətində, adətən "qurban" özünü müdafiə imkanına sahib olmur.
Onlar əks tərəfi əsəbiləşdirəcək hər bir durumdan qaçır, mətbəxdə ideal təmizlik yaradır, onun məmnun olması üçün heç zaman axşamlar rəfiqələri ilə görüşmür və s.
Yaşlı bir qadın bu vəziyyət barədə belə deyir: ata-ana ayrı-ayrı səngərdə oturub bir-birini gülləyə tutur və bu zaman balalarının da atəş xəttində olduqlarının fərqində olmurlar. Uşaqların dördü də bu müharibədən çox ciddi zərər görür və bu atışmanın yaralarını hələ uzun müddət sağaltmaq lazım gələcək.
Çoxları elə düşünür ki, uşaqlara görə hər şeyə dözmək və belə nikahda qalmaq olar. Onların fikrincə, uşaqların xatirinə bütün məşəqqətlərə dözmək mümkündür. Ancaq onlar unudurlar ki, uşaqların özləri də evdə hökmranlıq edən belə münasibətin təsiri altına düşə və aqressiv davranış modelini mənimsəyə bilərlər. Onlar həmçinin pis davranışa şahidlik edir, təhqiri, lağa qoymanı, laqeydliyi, ələ salmanı adi münasibət norması hesab edirlər. Əslində isə uşaqlara belə davranışın qəbuledilməz və yolverilməz olduğunu başa salmaq, şəxsi misallarla sübut etmək lazımdır.
Fəlsəfə professoru Arne Yuhan Vitlesen bu barədə yazır: " Biz qalib gəlmək, məhv etmək, kimisə Yer üzündən silmək, vəhşiləşməmək, "qurban" olmamaq, guya ki, pisdən birdəfəlik yaxa qurtarmaq naminə yenidən pis olmağa meyllənirik."
Məni tənqid edəndə, alçaldanda içimdən gələn bir səs deyirdi: ana-atan düz deyir, sən heç nəyə yaramayan, dərisi beş qəpiyə dəyməyən adamsan! Sən düzələn deyilsən! Hələ sənlə birgə olmaq istəyən varsa, buna yalnız sevinməlisən. Başına gələnlərin günahkarı elə sən özünsən.
Anası onu lağa qoyur, atmacalar atır, tez-tez tənqid atəşinə tuturdu. Atası heç nə demir, bir qırağa çəkilib sakit dayanırdı. Bəlkə də, özü də bilmədən bu sükutla uşağın zəhərlənən həyatına öz razılığını bildirirdi.
Belə bəd münasibətlərdən yaxa qurtarmaq üçün sakitliyi pozmaq və axmaqlıqdan qurtulmaq gərəkdir. Hətta ailədaxili məsələlərdə də öz fikrini açıq və çəkinmədən bildirmək çox zəruridir.