Şeyhülislâm İbn Teymiyye'nin, Rafu'l melam isimli eseri yazmasındaki ana gaye döneminde dönen hararetli mezhep kavgalarına son verme düşüncesi. Eserde göze çarpan en önemli nokta belirli nedenlerden ötürü küfrüne veya sapıklığına fetva verilen fakihlerin aslında mazur olduklarını, düşüncelerinin hatalı da olsa kınanmayacağını ispat ediyor. Ana başlık bu olmakla birlikte o isim vermese de bariz olarak hadis çevreleri tarafından çok hoş karşılanmayan Ebû Hanife ve İmam Muhammedi kurtarma derdinde. Aynı zamanda ben İbn Hazm'ı da aklamaya çalıştığını düşünüyorum.
Allah rahmet etsin.
Büyük adamdır İbn Teymiyye kendisini tekme tokat dövenlerden intikam almak isteyen arkadaşlarına onlar belki ictihad edip beni dövdüler ve bu amellerinden dolayı ecir aldılar hakkın sahibi Allah ise Allah hakkını kimse de bırakmaz yok bensem zaten helal ettim diyecek kadar büyük.
Dertli adamdır İbn Teymiyye, islam kadınlarının kocalarına geri dönmesi için başkalarının altına yatmasını dert edinip 4 mezhep imanını ve dönemin bütün holiganlarını karşısına alacak kadar da cesurdur İbn Teymiyye.
Rahmetle bakar herkese ve evet rahatsız olsanız da hakikat şudur şiilere bile rahmetle bakar. Onları esir alan bir grup askere bu yaptığınız caiz değil haramdır diyecek kadar insanların kanını, ırzını, malını değerli görür.
Ve son olarak sadece islam milletinin değil kafirlerin onuru da değerlidir onun gözünde cariyelerin ilişkiye zorlanmasına karşı çıkacak kadar yufka yürekli zorlayanın da kırbaçlanmasını isteyecek kadar hassastır. Allah gani gani rahmet etsin.
