"Hiçbir sevginin seni hapsetmesine izin verme. Yalnızlığını koru. Olur da sana gerçek bir sevginin sunulduğu bir gün gelirse, içsel yalnızlığın ile dostluğun arasında bir karşıtlık olmayacaktır;
aksine, sen onu tam da yanılgıya mahal vermeyen bu işaretten tanıyacaksın." *
insan bir ara hayvana,neden bana mutluluğundan söz etmiyorsun da yüzüme bakıyorsun öylece,diye sorsa hayvan herhalde,söylemek istediğim şeyi unutuyorum da ondan diye yanıt verecekti,ama işte o bu sözü bile unutup sustu:insan buna yeniden şaşırıp kaldı.İnsan unutmayı bir türlü öğrenemeyip de hep geçmişe bağlı kaldığı için şaşar durur kendi kendine de:istediği kadar hızlı ve çabuk yürüsün,zinciri ile birlikte yürür.
İçimde korkunç bir acı var. Sakin kalmak ve kendimi kontrol etmek için gösterdiğim çaba yüzünden kaskatıyım. En acıklı anlar, uyandığım zamanlar. Bir daha uyanmamak için hiç uyumamak isterim. Acıya batmış gibiyim. Dayanılır gibi değil. Hiçbir insan bu kadar acı çekmemeli.
Belki karanlık bir gecede yeşerir umutlar. Belki ağaçlarda asılı dileklerin zamanıdır. Hep rüzgar esecek hep ağaçlar çatırdayacak değil ya. Belki bir kelebeğin kanat çırpması serinletir yanan hayatları.