Dikkat spoiler içerir! : Kitabı okuduktan sonra, internetteki yorumlara baktım biraz. Genel olarak SAE’ye benzerliği yerine, o kitaba selam çaktı diye algılamış okuyucular. Ben ondan ziyade, özellikle sonu ile ilgili olarak Volkan Sönmez’in Tek Başına adlı kitabındaki sonla çok benzer şekilde bitmesine takıldım.
Genel olarak sonunu beğenemedim. “anlaşılıp unutulmak istemek” fikri üzerine bir bitiş var. İnsan anlaşılmayı o gruba ait olmak için ister. Ancak MA başlı başına, görüntüsü itibariyle toplumdan ayrışıyor. Peki ya unutulmak istemek? Bir günlük yazmanın olayı zaten unutma kavramına başkaldırı değil mi?
Öte yandan, kendini anlatırken sürekli “dur bak şimdi zamanda biraz geri gideceğim" diyerek önden uyarı bulunması beni okurken yoran unsurlardan oldu. Hayatına giren kadınlara benzettiği yaşlı kadını merak unsuru olarak tutmuştu. Ancak o kadının hikâye içinde bir fonksiyonun olmaması, o zaman neden bu karakterle tanıştık sorusunu getirdi.
Hoşuma giden yönleri ise, (75-76cı sayfalardaydı mesela), kitabın siyasi yönden karakter üzerinden bir şeyler anlatmaya çabasıydı. Çok doğru tespitler ve paylaşımlar var: İmam efendinin aslında okumuş bir kişi olması ama rolü gereği topluma karşı farklı bir duruş sergilemesi çok gerçekçiydi.
