RÜZGÂRLI MEŞE
“Unutulmuş olarak kalması gereken gerçekleri her zaman mutlu kılan sevgidir.”
Geçmiş ve gelecek arasında kaleme alınan bir eser. Meryem, Sude ve Fikret beyin hüzün dolu yaşamı... Okuma sırasında onlarla üzüldüm, acı çektim yaşadıkları kötü olaylar yüreğimi dağladı... Bir annenin evladına çok düşkünlüğü nedeniyle üzerine fazla düşmesi, dışarıdaki tehlikelerden korumaya çalışırken yanındayken koruyamaması, Sude’nin başına gelenler... Fikret beyin eşi ve çocuğu için mücadelesi... Ve kurguda hata mı var derken eserin sonunda hata olmadığını anlamam, hemen ön yargılı davranmış olmam, sonunun gelmesini beklemeden sabredememiş olmam yanlıştı. Anne, baba huzur evinde iken şaşırmış olmam, neden oradalar diye merak ettim. Kızları nasıl olur da buna izin verir dedikten sonra okudukça her şey rayına oturuyor. Ve çoğu yaşlının çocuklarının ziyarete bile gelmemesi beni üzdü, o satırları okurken huzur evine gidip yaşlıları ziyaret edesim geldi. Aslında bu eser ile güzel bir farkındalık oluşturmuş yazarımız. Sonunda çoğu şey açığa çıkınca anlıyorsunuz, neyin neden olduğu sonucuna varıyorsunuz. Huzur evinde olan Madam Piaf ne hoş kadındı öyle, her şeye rağmen pozitif. Huzur evi polyannası... bu arada ressam Latif beyin Meryem hanım için yaptığı portreye de hayran kaldım. Yazarımız o kadar özenli anlatmış ki sanki tabloyu izler gibi hissettim. Yazarımızın emeğine yüreğine sağlık diyorum. Sevgiyle.
#ismailalaca #rüzgârlımeşe #okudumbitti #yorum
