Okuduğum kitaplardan birinde "İnsan sevgiye hükmeder;ama aşk insana hükmeder!" diye yazılıydı.. Kişinin gönülde kendisi olmak sevginin başlangıcı, sevgilide kendisi olmak ise sonu olmalıydı. Birincisi hamlık, ikincisi olgunluk ve pişmeydi çünkü. Kişi sevgiyle varlığını, ama aşk ile hakikatini tanıyordu.