‘Baba imgesi, otorite’nin yersel ve göksel göstergesidir; yerel anlamda bir ata’yı (ceddi), göksel anlamdaysa tanrı’yı imler; her iki durumda da kesin bir itaat’i öngörür ve önceler. hıristiyani söylemde, isacıl yaklaşımın, itaati, ikrar ve inkâr sözcükleriyle çerçevelemesi, bu sınırlamayı yaparken de ‘insanlar’ı öne çıkarması, birey’in (kişinin) dıştalanması anlamına gelir. insanlar (en-nas, halk, kitle), tekil’i değil çoğul’u içerir; oysa, birey, tek’tir ve biricik’tir.