Saklanan Düşman

''… Hani ya bazı zamanlar yalnız arkadan görünen bir vücut, elbisenin bir inişi, saçların bir dalgalanışı, bir adım atış, bir kol sallayış, velhasıl bir vücudun varlığının üzerinde uçan bir hava birdenbire gözlerinizi karşı konulamayan bir cazibeyle çeker, siz ileriye gitmek, arkasından gördüğünüz bu vücudu bir de önden görmek istersiniz, işte onunla ilk karşılaşmam böyle oldu. O anda hissettim ki şu önümde yürüyen henüz çehresi görülmemiş vücut benim sevmeye mahkûm olduğum vücuttur. Onda öyle bir şey vardı ki -buna bir isim vermek mümkün değildir- bütün sevmek kabiliyetlerimin toplanıp açılacağı bir zemindi diyeceğim… vapurun bacasından kıvranarak çıkan dumanın bir esmer yağmur gibi denize dökülüşünü, kalabalığın arasından kıvrılıp geçerek kaybolan bir bisikleti… sallanan bir sandalı seyrederken bunlara ayrı bir önem veren ben, şu saniyede her şeyi, bütün etrafı, beni çevreleyen bütün manzaraları ve ayrıntıları unuttum; önümde yalnız o vardı, yalnız onunla meşguldüm. …''

Sayfa 157 - Can Yayınları

Melike

''… ‘Niçin evliliğe karar vermiyorsun?’ O bana son derece hayret veren bir şeye muhatap olmuşçasına bakmış ve sonra gülmeye çalışarak, ‘Bakınız, bu kolay kolay bulunabilecek bir fikir değil,’ demişti. Bu alaylı cevap üzerine ben devam etmemiştim, o bir müddet durarak gene geçen arabalara bakıyordu, sonra birden çevrilerek, ‘Lakin azizim, kiminle evleneyim?’ demişti. Ben… cevap vermedim, o cevaba gerek de bırakmadı: ‘Hele de niçin evleneyim? Evlilik insana pek iyi bir kadın, ihtimal pek güzel çocuklar verebilir fakat başka?’ ‘Başka ne istersin? Bunun da bir şiiri var; belki asıl şiir bunda fakat onu hissetmek için kalbin birçok şeylerden serbest kalmasına ihtiyaç var.’ Durdu, sonra: ‘Ben kalbimi serbest bırakmaya değil, bunun aksine o kadar farklı şeylerle doldurmaya çalışıyorum ki nihayet kaldıramayarak patlasın…’ Yine durdu, düşündü… bana dönerek birinci defa olarak itiraf etti: ‘Öyle haller geçiriyorum ki o vakit pek yanlış bir şey yaptığıma hüküm vermek istiyorum, ihtimal bu şeye evlilikle bir son vermek iyi olacaktı. Bilseniz, ara sıra ne büyük acı çekiyorum.’ …''

Sayfa 187 - Can Yayınları

Reklam

Melike

''... aşkının ümitsizlik zehrini içe içe sanki ölüyordu. Zayıfladı, çöktü, hasta sanıldı, ihtiyar kadınlar ona ilaç yaptılar, meyhaneciler kuvvetlensin diye şarap verdiler fakat o iyi olmuyor, kuvvetlenmiyor, aksine günden güne gözlerinde daha da sönen bir şeyle eriyordu...''

Sayfa 65 - Can Yayınları

Melike

''… Bütün o kadınlar, o her hafta, her gece değiştirilen şeyler, onlar hep onu unutamamaktan kaynaklanan eziyetin oyuncaklarıydı. Bütün hayatımda oyuncak olmayan yalnız o vardı ve ben onu her zaman saf ve beyaz, şiir ve hülyayla dolu, berrak bir ufuktan doğmuş, aydınlık bir bulut parçasına gömmek isterdim…''

Sayfa 191 - Can Yayınları