"Odaklan, Day. Hastaneye gideceksin. Seni almaya geliyorlar; az kaldı."
Day sadece bana gülümsedi, ifadesi o kadar hüzünlüydü ki uyuşukluğum birden kayboldu ve ağlamaya başladım. O açık mavi gözler... Önümde Lake'in sokaklarında yaralarımı saran, bütün varlığıyla ailesini koruyan, her şeye rağmen yanımda olan, ışık ve kahkaha dolu, yas, öfke ve arzu dolu, kaderi sonsuza kadar kaderimle iç içe geçmiş olan çocuk duruyordu.