İnsan yine bekliyor, bekliyor. Yine bir şey olmuyordu. İnsan bekliyor, bekliyor, bekliyor, düşünüyor, düşünüyor, düşünüyor ta ki şakakları zonklayana dek.
Bir şey olmuyordu. Yine yalnızlık... Yalnız... Yalnız...
... "Çünkü bir insan kendini ne kadar sınırlandırırsa bir o kadar da sonsuzluğa yakın olur.Bu şekilde dünyadan uzaklaşmış insanlar, kendi özel yapıları içinde dünyanın tuhaf ve sınırlandırılmış halini bir karınca gibi inşa ederler."
...bir insan kendini ne kadar sınırlandırırsa bir o kadar da sonsuzluğa yakın olur. Bu şekilde dünyadan uzaklaşmış insanlar, kendi özel yapıları içinde bir karınca gibi dünyanın tuhaf ve sınırlandırılmış halini inşa ederler.
Düşünceler her ne kadar soyut olsalar da somut bir dayanağa ihtiyaç duyuyorlar, bu dayanak olmadığından, kendi ekseninde anlamsızca daireler çiziyorlar, onlar da bu boşluğa katlanamıyorlar.