Öğrenme güçlüğü yaşayan bir insan düşünün. Bu insan, ne iş söylerseniz yapıyor fakat zihinsel olarak çok da düşünemeyen, kayıtsız diyebileceğiniz cinsten, aklında hiç bir bilgiyi tutamayan bir insan... Ve bu insan mantıksal zeka gerektiren, analiz yeteneğine sahip, üstün zekalı dediğimiz dahilerin oynadığı satranç oyununda sivrilerek tüm rakiplerini yeniyor ve adı dünya satranç şampiyonuna çıkıyor. Kitaba böyle bir karakterle giriş yapıyorsunuz ve hikayenin onun üzerinde şekilleneceğini düşünüyorsunuz ( doğrusu ben öyle düşündüm). Ama kitabın asıl ana karakteri Dr. B.
Kitabı heyecanla okurken nasıl bitecek diye merak ediyordum ve hüsrana uğradım. Czentovic' i hiç sevmedim ve Dr. B'nin onu yenebileceğinden emin bir şekilde okurken Dr. B'nin sinir hastalığı zuhur etti ve işler tersine döndü. Açıkcası kitap bitince kendimi ortada kalmış gibi hissettim ve bu sonu hiç beğenmedim... Neyse bunlar kitabı okurken farklı beklentiler içine girmemden kaynaklı. Kitabın değerine gelecek olursak okunmasını tavsiye ediyorum. Yine Stefan Zweig farkını hissedeceksiniz. Karakter analizleri ve betimlemeleri o kadar güçlü ki okurken "Acaba kim kazanacak? Sonunda ne olacak? Bu bunu neden yaptı? Bu insan nasıl bu dereceye geldi?" gibi sorularla zihin müthiş bir sorgulama içine girerken aynı zamanda her cümlesinde heyecan artıyor. Ama dediğim gibi sonunda hüsrana uğradım. Sanki yüksek bir yerde neşeli neşeli uçarken aniden biri kanadımı ateşledi ve yere çakıldım.
Czentovic, seni hiç sevmedim uyuşuk şey...
