Her defasında tahtaya görünüşte kaçamak bir bakış atmakla yetiniyor, sanki biz de cansız tahta figürlerden başka bir şey değilmişiz gibi küstah ve kibirli bir edayla bizi görmezden geliyordu ve bu densiz jest insana elinde olmadan, suratına bakmaya tenezzül etmeksizin uyuz bir köpeğin önüne kırıntı atılmasını anımsatıyordu. Biraz olsun ince düşünceli birisi olsaydı yaptığımız hatalara dikkat çekebilir veya dostane bir sözle bizi yüreklendirebilirdi bence.