Yıllar önce yazılan kitaplarda günümüz insanlarını görünce insan hep aynı insan diyorum değişen sadece isimler ve mekanlar. Sevmeler, sahiplenmeler, sitemler, gücenmeler, ağlamalar, gülmeler... duygular hiç değişmiyor. Gerçekten de sefil dünyanın sefil insanlarıyız biz, üç gün önce güldüğümüz şeye dört gün sonra ağlayabiliyoruz, ne oldum demiyoruz hep ne olacam diyoruz, ne endişelerimiz bitiyor ne gelecek kaygımız, ömür gelip geçiyor, çocukluk gençlik yetişkinlik derken soğuk kefeni nasıl da unutuyoruz..
Jean Valjean ömrüm boyunca unutamayacağım karakterlerden biri olacak, bazı bölümlerde istem dışı sinirlensemde, son kısmında ona tıpkı Cosette ve Marius gibi bende ölmemesi için yalvaracaktım, bu şekilde sonlanacağını tahmin ettiğim halde yinede üzülmeme engel olamadım ve ölümün varlığı bir kez daha tokat etkisi oluşturdu zihnimde.
Belki de ilkokuldan beri bu kitabı hep okutmaya çalışırdı hocalarımız bize, 24ümde okumak nasipmiş bana da. Namık Kemal son günlerini yaşarken okumuş bu kitabı, ben bunu kitabı elime aldığımda bildiğim için hep bu pencereden bakarak okudum, belki de bu yüzden bu kadar etkilenmiş olabilirim ama bu zamana kadar okumayanların biran önce okumalarını şiddetle tavsiye ediyorum, keyifli okumalar dilerim..
