Piergiorgio: Uzun yıllardır evli, yetişkin bir kızı olan başarılı bir doktor.
Lénotine: Zarif, şehvetli ve özgür bir kadın… Piergorgio’nun uzun zamandır eksikliğini hissettiği her özelliğe sahip; esprili, akıllı, ne istediğini bilecek kadar güçlü, bir kadeh şarap eşliğinde kitaplardan, tablolardan ve şiirlerden sohbet edebilecek bir kadın… Düzensiz gelgitlerinde onu dinlemeyi ve anlamayı bilecek, yalnızlığını paylaşacak, onunla sarhoş olacak, sınırsızca sevişecek ve sadece gülümseyecek bir kadın…
Erkeklerin sözcüsü olan bu hikâye, bir aldatmadaki acı verici nedenleri ve insan ruhunun çelişkilerini gösterirken bir yandan da aşkın gücünü düşünmeye itiyor.
“Sen yoksun Léontine hiç var olmadın, hayallerimin bir ürünüsün. Kalbimin içindeki labirentte kaybolmuş, delicesine âşık olduğum, ufku griye boyayan ve ruhumu başıboş bırakan bir düşsün. Kendini kandırmak, bir gülüşte boğulup ölmek, bir ümitle sarhoş olmak ve geri kalan dünyayı yok saymak; işte biz bunlarla kendimizden geçtik. Ama sen Léontine, bana zaman tanımadın, hayal kurmaktan korktun. Seni suçlayamam; evet ben bir hayalperestim ve bu, seni korkuttu. Beklenmedik bir şekilde her şeyi terk ettin. şiirden ve benim şefkatimden vazgeçtin.
